“Sanat yapıtının teknik yoldan yeniden-üretilebildiği çağda gücünü

yitiren, yapıtın özel atmosferi olmaktadır. Bu olgu bir belirti niteliğini

taşımakta ve anlamı salt sanatın alanıyla sinirli kalmamaktadır. Şöyle

denebilir genelleştirilmek istendiği takdirde: yeniden-üretim tekniği,

yeniden-üretilmiş olanı geleneğin alanından koparıp almaktadır. Bu

yeniden-üretilmesi çoğaltarak, onun bir defaya özgü varlığının yerine, yine

onun bu kez kitlesel varlığını geçirmektedir. Ve yeniden-üretilmiş olanın,

alımlayıcıya bulunduğu konumda seslenmesine izin vermekle, üretilmiş

olanı güncelleştirmektedir. Bu iki süreç gelenek yoluyla aktarılmış olanın

dev bir sarsıntı geçirmesine yol açmaktadır, bu gelenek sarsıntısı, su andaki

bunalımın öteki yüzünü ve insanlığın yenilenişini dile getirmektedir”

(Benjamin, 1983, 55).