Can suyunu aldıktan sonra toprağa tutunmak gerek,

Yağmurdan kardan beslenmek,

Tüm kırmızıları kıskandırarak taçlanmak,

Ama yine de korumak kendini,

Sevmek ve sevilmek,

Her şeye rağmen,

Terk edenlere hoşçakal demek,

Gelenlere hoşgeldin,

Sonra bahara hazırlanmak gerek,

Belki biraz budanmak,

Daha gür,

Daha güzel,

Daha sevilesi olmak için...

Yeniden yağmurlarda ıslanmak gerek,

Sonra beklemek,

Beklerken ölmemek,

İnadına tutunmak hayata,

Belki sonra,

...

Ama yine de vazgeçmemek,

Her şeye,

Herkese,

Hatta kendine rağmen,

Bir türkü tutturmak belki,

Ya da sadece dinlemek,

Sonra farkında olmak gerek,

Bak ne diyor üstat:

"Hayat kısa, kuşlar uçuyor"

Belki de sırf bu yüzden,

Şöyle durup,

Derin bir,

Nefes almak,

Gerek!

       “Anlatabilmek için anlatılacakların olgunlaşmasını beklemek lazım. Bir acıyı zamansızca anlatmak dokusunu bozar, beklemek lazım.” (Ayfer Tunç, Dünya Ağrısı, s.71)

Bazen bazı sözlerin üzerine söylenecek hiçbir söz olmaz. Ama yine de alamazsın ya kendini, yani bilirsin yazılan her şey, hiçbir şeydir aslında. Fakat Cem Karaca ‘Bence artık sen de herkes gibisin’ diyorsa, Nazım’ı anıyorsan en sevdiğin dizeleriyle, karışıyorsun işte…

Çoğu zaman öyle zor ki anlatabilmek, bu yüzden belki de uydurduğumuz hikâyeler, dinlediğimiz şarkılar, çektiğimiz fotoğraflar. Yerini tutar mı peki? Zor, sorunun kendisi daha zor. Çünkü düğümlenen o şeye yenik düşmemek için itmek istiyor insan, başını çevirmek, başka bir şeyler düşünmeye çalışmak. Kaçmak mı peki bu, yüzleşememek, ya da belki dayanamamak. Acı unutulmaz ki zaten, üzerini örtersin işte, içini ısıtmasını istediğin bahara sarılırsın sımsıkı. Geçmez belki ama konuşmaya başlayabilirsin o zaman, kendin bile inanamazsın sonra, sanki başka birisindir o an, kendine yabancılaşmak böyle zamanlarda mı başlar? Bilim kurgu filmlerindeki gibi başka zaman aralığında devam eder o an, tek fark istediğin hatta istemediğin bir an dönebilirsin. Ne çok şey var anlatamadığımız. Bu yüzden belki tüm o ‘mış gibi’ hallerimiz.

Çünkü: Hayat diye bir şey yokmuş, bizim hayat dediğimiz bir şey varmış…